Αναθεωρώντας τον τρόπο που μιλάμε στα παιδιά μας. Πως μπορούμε μέσα από μια δύσκολη κατάσταση, να βγάλουμε ένα θετικό αποτέλεσμα.

Είναι 8 το πρωί και ακόμη είστε σπίτι. Έχετε ετοιμαστεί αρκετή ώρα αλλά περιμένετε το παιδί σας, που ακόμη ψάχνει την εργασία που πρέπει να πάρει μαζί του. Είναι βέβαιο πια πως θα καθυστερήσετε για άλλη μια φορά στη δουλειά σας. Η υπομονή σας εξαντλείτε και φωνάζετε νευριασμένα 

«Τελείωνε! Βιάσου! Έχουμε ήδη αργήσει! Ας το είχες βάλει από εχθές στη τσάντα σου!». 

Όλες οι αντιδράσεις του παιδιού πιθανές, κλάμα, θυμός, σιωπή. Στο δρόμο για το σχολείο πιθανότατα θα συνεχιστεί το κήρυγμα από εσάς και θα παραμείνουν άγνωστες οι συνέπειες της αντίδρασής σας στο παιδί. Το βέβαιο είναι, πως το παιδί δεν θα μάθει με αυτή σας την αντίδραση, το πως δεν θα φέρνει τον εαυτό του σε αυτή τη θέση.

Το παιδί ξεχάστηκε, βαρέθηκε, νόμιζε πως το πρωί θα είχε αρκετό χρόνο για να τακτοποιήσει τη τσάντα του, όπως φυσιολογικά φέρονται, σκέφτονται, λειτουργούν τα παιδιά. Η μεγαλύτερη πρόκληση εδώ, είναι η αντίδραση του γονιού. Μπορεί να φερθεί με τέτοιο τρόπο ώστε μια αρνητική κατάσταση να είναι μια ευκαιρία για μια θετική μάθηση; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας ακόμη και σε αυτές τις αρνητικές καταστάσεις να αισθάνονται καλά με τους εαυτούς τους; Να γίνουν υπεύθυνα για τις πράξεις τους και να προστατεύουν τον εαυτό τους;

Καταρχάς ο γονιός θα πρέπει να ελέγξει τις δικές του σκέψεις και συναισθήματα πριν αντιδράσει, ειδικά όταν ο ίδιος είναι αγχωμένος, θυμωμένος, αναστατωμένος ή έχει έρθει αντιμέτωπος με μια δυσάρεστη έκπληξη!

Όσο πιο μεγάλο είναι το αδιέξοδο του παιδιού τόσο εντυπωσιακή θα πρέπει να είναι η αντίδραση του γονιού. Όταν ένα παιδί βρίσκεται σε παρόμοιες καταστάσεις, είναι η στιγμή που χρειάζεται έναν ενήλικα όπου θα του προσφέρει την ήρεμη διαβεβαίωση πως έχει δίπλα του κάποιον που έχει τον έλεγχο. Όσο καταλαβαίνεις αυτό που εκείνη τη στιγμή αισθάνεται το παιδί σου, όταν ακούς και αντιδράς με ηρεμία σε όλο αυτό, είναι σαν να του δείχνεις τον τρόπο.

Ενισχύστε τις θετικές πλευρές στις κινήσεις, στα χαρακτηριστικά, του παιδιού ακόμα και όταν κάτι πάει στραβά.

Βοηθήστε το να αξιολογήσει αυτήν την εμπειρία, μιλώντας του για όλα τα θετικά που βλέπουμε στις δικές του ενέργειες. Καλό είναι να θυμόμαστε πως εκείνη τη στιγμή εμείς είμαστε ο καθρέπτης του και έχει την ανάγκη να του θυμίσουμε τα θετικά του κομμάτια.  Με βάση το παράδειγμά μας, μπορούμε να του πούμε το πόσο χαιρόμαστε που τον βλέπουμε ακόμη και τώρα να ενδιαφέρεται να  ψάξει, πως είναι ένα παιδί που δεν τα παρατά, πως κόπιασε τόσο για να ολοκληρώσει αυτή την εργασία, πως μας αρέσει η επιμονή του. Αν εστιάσουμε σε κάτι θετικό αυτό θα το βοηθήσει να το κάνει καλύτερα την επόμενη φορά.

Χρησιμοποιήστε το «σε» στις προτάσεις σας

«Σε καταλαβαίνω», «σε νιώθω», είναι μηνύματα που δείχνουν στο παιδί πως είστε σύμμαχοι, πως δεν είστε και εσείς απέναντί του σε αυτή τη δύσκολη για αυτό κατάσταση. «Σε καταλαβαίνω να θες να τη βρεις! Δούλεψες τόσο σκληρά!».

Έτσι αν έρθουμε στο παράδειγμά μας θα μπορούσαμε να πούμε στο παιδί μας «Ξέρω πως θέλεις να βρεις την εργασία σου, δούλεψες σκληρά για να την ετοιμάσεις. Δυστυχώς όμως η ώρα έχει περάσει και έχουμε ήδη αργήσει. Πρέπει να φύγουμε τώρα, όμως το απόγευμα που θα είμαστε και οι δύο ήρεμοι θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για να δούμε πως θα αποφεύγεις τέτοιες καταστάσεις στο μέλλον». Όταν έρθει το απόγευμα θα πρέπει να τηρήσουμε αυτό που είπαμε, συζητώντας μαζί του και όχι δίνοντάς του τη λύση.  Καλό θα ήταν να το ρωτήσουμε, βάζοντάς τον/την να σκεφτεί,  τι μπορεί να κάνει ώστε να μην ξαναβρεθεί σε αυτή την κατάσταση.

Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να ξεχνούν, να κάνουν λάθη, να βαριούνται, να στεναχωριούνται, να θυμώνουν, να απογοητεύονται. Ο ρόλος μας είναι να δεχόμαστε όλα αυτά του τα συναισθήματα και ταυτόχρονα να το βοηθάμε να μάθει πώς να τα διαχειρίζεται. Όλοι μας όταν μας συμβαίνει κάτι που μας στρεσάρει αναζητούμε στην ανθρώπινη επαφή την ηρεμία και την ασφάλεια απλώς να είναι εκεί για εμάς. Στη δύσκολη στιγμή μας δεν θέλουμε κάποιον που να μας λέει τι κάναμε λάθος ή τι δεν κάναμε σωστά! Δεν είναι η στιγμή που μπορούμε να ακούμε κάποιον να μας φωνάζει, να θυμώνει μαζί μας. Νιώθουμε ήδη αρκετά χάλια από μόνοι μας. Τα παιδιά μας γιατί να θέλουν κάτι διαφορετικό;