Τι είναι αυτό που τελικά προκαλεί το άγχος και την κατάθλιψη;

Σκεφτείτε ότι έρχεται ένας δικός σας άνθρωπος που του έχει συμβεί κάτι στενάχωρο, τι κάνετε; Λογικά τον ακούτε και μετά; Θέλετε να τον βοηθήσετε, να του συμπαρασταθείτε… και αυτό κάνετε. Προσπαθείτε λοιπόν να ανταποκριθείτε με τρόπο τέτοιο ώστε να τον κάνετε να νιώσει καλύτερα.  Αρκεί να φύγει γρήγορα από το «δύσκολο» συναίσθημα, να πάει γρήγορα στο επόμενο στάδιο. Μήπως αυτό δεν έχετε μάθει και εσείς; 

Θυμάστε όταν ερχόσαστε από το σχολείο και είσαστε θυμωμένοι με κάποιον φίλο/η σας και το μοιραζόσασταν με τους γονείς σας; Τι σας έλεγαν;

-               «Έλα τώρα μη κάνεις έτσι …αν δεν σε θέλει μια, δεν θα τον θες εκατό»,  «Δεν είναι σωστό να σκέφτεσαι έτσι, να μιλάς έτσι» «τι νεύρα είναι αυτά; Τι συμπεριφορά είναι αυτή;», «Θα βρεις άλλους φίλους»

Ή πιο μικροί όταν χτυπούσατε, μπορεί να μην ήταν κάτι σοβαρό όμως εσείς είχατε τρομάξει… πηγαίνατε κλαίγοντας να ζητήσετε παρηγοριά και

-          «Έλα δεν είναι τίποτα.. μια γρατζουνιά είναι, πάμε να σκουπίσουμε τα δάκρυα και να κάνουμε κάτι άλλο» , «ε! τώρα κάνεις σαν μωρό! Σιγά το πράγμα»,  «Οι άντρες δεν κλαίνε»!!!

Τα παραδείγματα που αναφέρω είναι ενδεικτικά, μιας που είναι ατελείωτη αυτή η μάχη με το «δύσφορο» συναίσθημα που μπορεί να βιώσατε ως παιδιά. Μας είναι τόσο άγνωστα γιατί δεν μας έμαθαν ποτέ πως είναι φυσιολογικά. Μόνο η χαρά, η επιτυχία, η νίκη ήταν και είναι φυσιολογικά άρα και αποδεκτά. Κανένα άλλο συναίσθημα δεν μας ήταν επιτρεπτό και μέναμε μόνοι σε αυτό. Δυστυχώς κάπως έτσι όλοι έχουμε μεγαλώσει. 

Τώρα όμως όλοι μας «ζητάνε» να κάνουμε αποδεκτά όλα αυτά τα άγνωστα για εμάς συναισθήματα. Πώς; Πώς να φιλιώσεις με κάτι που για τόσα χρόνια πάλευες να μην υπάρχει; Πώς μπορείς να δεχθείς πως το να πονάς, το να νιώθεις ευάλωτος, το να τρομάζεις και τόσα άλλα ανυπόφορα συναισθήματα, είναι φυσιολογικό; Πώς να τα αφήσεις να βγουν; Πώς να νιώσεις την εμπιστοσύνη πως είναι αυτή η λύση για την ισορροπία της ύπαρξής σου;

Παρακολουθείστε αυτό το υπέροχο βίντεο που δείχνει με τόσο ευρηματικό τρόπο το πως μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία να εγκλωβίζουμε τα τόσα φυσιολογικά συναισθήματα που αισθανόμαστε και μένουμε μόνοι με αυτά. Αν τολμήσουμε να τα αφήσουμε να μπουν στη ζωή μας, ίσως έρθει και η πολυπόθητη για εμάς ισορροπία. 

https://youtu.be/tNsTy-j_sQs