Φροντίζω τον εαυτό μου. Μια άγνωστη συνθήκη.

Συναντώ αρκετούς ενήλικες που η φράση «φροντίζω τον εαυτό μου» φαίνεται να τους είναι μια άγνωστη κατάσταση. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν συνειδητοποιούν ότι μπορούν να φροντίσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και αρκετοί ακόμη δεν θεωρούν πως είναι μια δική τους ευθύνη. Κυρίως οι ενήλικες για τους οποίους μιλάμε, φαίνεται να την έχουν «παραδώσει», σε φίλους, συντρόφους, γονείς. Επιθυμούν να πάρουν από εκείνους, ό,τι δεν πήραν στην παιδική τους ηλικία ή θέλουν μέσω εκείνων να εξακολουθήσουν να απολαμβάνουν τη φροντίδα που κάποτε τους έδινε ο γονιός. Είτε το συνειδητοποιούν τούτο είτε όχι, "απαιτούν" μέχρι και σήμερα έναν "γονιό" να τους φροντίσει.

Η ομορφιά της μελαγχολίας

Η μελαγχολία δεν είναι οργή ή πικρία, είναι μια μορφή θλίψης που μας συμβαίνει όταν είμαστε ανοιχτοί να δεχθούμε πως η ζωή έχει δυσκολίες και η ταλαιπωρία όπως και η απογοήτευση βρίσκονται στην καρδιά της ανθρώπινης εμπειρίας. Δεν πρόκειται για μια ψυχική ασθένεια που χρειάζεται θεραπεία, αλλά είναι μια τρυφερή, ήρεμη παραδοχή του πόσο πόνο αναπόφευκτα θα πρέπει να κουβαλάμε στο ταξίδι της ζωής μας.