Πώς θα σου φαινόταν αν ο συναισθηματικός σου κόσμος και η διαδικασία της ψυχοθεραπείας έμοιαζε με θάλασσα;

 

Τη θάλασσα τη λατρεύω! Χάνομαι και παραδίνομαι σε αυτήν είτε κοιτώντας την, είτε απλώς επιπλέοντας, είτε βουτώντας μέσα στα νερά της. Όμως υπάρχουν και στιγμές που την φοβάμαι. Αναλόγως το κύμα που έχει, το βάθος της, την οικειότητα που έχω μαζί της. Σκέφτηκα πως κάπως έτσι μπορεί να είναι για πολλούς ο Άγνωστος κόσμος των συναισθημάτων, αλλά και η διαδικασία της Ψυχοθεραπείας. Μου φαίνεται λοιπόν πολύ ταιριαστό να τον παρομοίασω με την θάλασσα. 

Υπάρχει η επιφάνεια της που ανάλογα με τον καιρό είναι ήσυχη, άλλοτε πάλι με ένα μικρό κυματάκι, αλλά και φορές με τεράστια κύματα που μπορεί να τρομάζουν. Έχει αυτό το υπέροχο μπλε χρώμα που κάποιες φορές είναι έντονο, κάπου γίνεται γαλάζιο, και σε άλλα της σημεία μπορεί να είναι πράσινο, ανάλογα με το γύρω της τοπίο. Η θάλασσα, όπως και εμείς άλλωστε, ενσωματώνει τα "χρώματα" που υπάρχουν γύρω της και γίνονται δικά της. Μετά όμως υπάρχει και αυτός ο υπέροχος κόσμος του βυθού της, που μπορείς να μπεις μέσα και να χαθείς στην ομορφιά του. Να συναντήσεις νέους κόσμους με κοράλλια, πολύχρωμα και περίεργα ψάρια, αστερίες, σαλάχια, κάβουρες να τσακώνονται. 

Υπάρχει βέβαια και ο κίνδυνος να συναντήσεις και κάτι άγνωστο, μεγάλο που θα σε τρομάξει και θα θες να βγεις έξω κατευθείαν.. Προτιμάς να κάθεσαι εκεί έξω στη στεριά να την βλέπεις! Έχεις δίκιο για αυτό και καλό είναι να μην πας μόνος. Τι θα γινόταν όμως αν είχες έναν άνθρωπο μαζί σου που ξέρει, που έχει τις γνώσεις να σε οδηγήσει σε αυτόν τον υπέροχο νέο κόσμο; Κάποιον που θα σε πάρει, θα σου βάλει τη στολή για να προστατευτείς από το κρύο, θα σου μάθει πως να αναπνέεις με την μπουκάλα και θα σε οδηγήσει σιγά σιγά μέσα σε αυτόν. Που ξέρει και θα σε μάθει πως ανάλογα με τον καιρό χρειάζεται και διαφορετική αντιμετώπιση και σεβασμό.  Στην αρχή θα νιώθεις μια μικρή αγωνία μεν αλλά θα πάτε τόσο όσο θες για να νιώθεις ασφαλής. Εκεί που απλά θα κολυμπάς μέσα της, ούτε πολύ ρηχά, ούτε πολύ βαθιά. Έτσι, όσο νιώθεις πιο οικεία, όσο νιώθεις πιο ικαν@ με τα εφόδια που έχεις κατακτήσει, όσο πιο πολύ εμπιστεύεσαι και τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, τόσο θα θες να μπαίνεις όλο και πιο βαθιά, να γνωρίσεις όλο της το μεγαλείο. Γιατί κάπου εκεί μέσα σε αυτόν τον βυθό κρύβεται ένα μαργαριτάρι, τόσο λαμπερό, τόσο πολύτιμο που σε περιμένει χρόνια. Είναι το δικό σου μαργαριτάρι! Βρες το θάρρος και επέλεξε να πας να το βρεις, μην κάθεσαι στην παραλία! Κάθεσαι αρκετά χρόνια.. η ζωή περνά και είναι στα αλήθεια κρίμα να κάθεσαι χρόνια καθιστός στο ίδιο σημείο!