Η ομορφιά της μελαγχολίας

Η μελαγχολία δεν είναι οργή ή πικρία, είναι μια μορφή θλίψης που μας συμβαίνει όταν είμαστε ανοιχτοί να δεχθούμε πως η ζωή έχει δυσκολίες και η ταλαιπωρία όπως και η απογοήτευση βρίσκονται στην καρδιά της ανθρώπινης εμπειρίας. Δεν πρόκειται για μια ψυχική ασθένεια που χρειάζεται θεραπεία, αλλά είναι μια τρυφερή, ήρεμη παραδοχή του πόσο πόνο αναπόφευκτα θα πρέπει να κουβαλάμε στο ταξίδι της ζωής μας.

Στη σημερινή κοινωνία υπάρχει μια τάση προς τη χαρά! Είμαστε ανυπόμονοι με τις μελαγχολικές καταστάσεις και επιθυμούμε είτε να τις γιατρέψουμε – ουσιαστικά να τις εξαφανίσουμε- ή να τις απαρνηθούμε. Η μελαγχολία όμως συνδέει τον πόνο με τη σοφία και την ομορφιά. Κατανοεί και αποδέχεται την τραγικότητα που υπάρχει στη δομή της ζωής μας. Μπορούμε όταν βρισκόμαστε σε μελαγχολικές καταστάσεις να καταλάβουμε χωρίς μανία ή συναισθηματισμό ότι κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει απόλυτα, κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον τρόπο που νιώθουμε εμείς τις καταστάσεις της ζωής μας. Η μελαγχολία είναι γεμάτη με συμπόνια για τις ανθρώπινες καταστάσεις. Υπάρχουν στην τέχνη τόσα μελαγχολικά τοπία, τραγούδια, ποιήματα όπως και μελαγχολικές δικές μας στιγμές. Μέσα σε αυτές μπορούμε να βρούμε τους ήχους της δικής μας θλίψης, να επιστρέψουμε μέσα μας, να δούμε και να νιώσουμε όλα όσα μας συνέβησαν μέσα από μια άλλη ματιά, αφού έχουν περάσει πια τα αρχικά έντονα συναισθήματα μας. 

Η μοναχικότητα ενώ είναι καθολική, έχοντας τη σοφία της μελαγχολικής στάσης, μπορούμε να κατανοήσουμε πως δεν ξεχωρίζουμε από τους γύρω μας, πως δεν την βιώνουμε μόνο εμείς και πως η ταλαιπωρία ανήκει στην ανθρωπότητα εν γένει. Η μελαγχολία ενώνει. Αν συνειδητοποιήσουμε και αποδεχθούμε πως η μελαγχολία είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της ύπαρξής μας, πως το έχουμε όλοι μέσα μας τότε μπορεί να δούμε και με μια άλλη ματιά τις αποτυχίες που μπορεί να είχαμε, τις ψευδαισθήσεις που ίσως δημιουργήσαμε, τις επιλογές που κάναμε.