Η Δύναμη του να Είσαι Ευάλωτος

Η επαφή… αυτή έχει σχέση με όλα. Από μικρό παιδί αναζητούσες να είσαι σε επαφή, μέχρι σήμερα ακόμη αυτή αναζητάς. Η αληθινή, ουσιαστική επαφή όμως προϋποθέτει σύνδεση και η αίσθηση του να είσαι συνδεδεμένος είναι μεγάλη αλλά όχι εύκολη τελικά υπόθεση. Νομίζω πως καταλαβαίνεις αυτό που λέω. Σου είναι οικεία αυτή η ψυχική μοναξιά. Μπορεί να περιτριγυρίζεσαι από πολλούς, μπορεί να θες να ξεγελιέσαι, μπορεί να θες φασαρία για να μην την ακούς, όμως αυτή τη μοναξιά τη νιώθεις…

Υπάρχει κάτι που σε εμποδίζει και τελικά δεν μπορείς να συνδεθείς με τους άλλους; Ντρέπομαι θα μου πεις, μιας που είναι κάτι που μπορείς να καταλάβεις. Ντρέπεσαι γιατί θεωρείς πως υπάρχει κάτι σχετικά με εσένα που αν οι άλλοι άνθρωποι το μάθουν ή το δουν, δεν θα θέλουν τη σύνδεση αυτή.

 Υπάρχει και κάτι δυνατό που ενισχύει ακόμη περισσότερο αυτή τη ντροπή. Είναι η άποψη που έχω για τον εαυτό μου θα προσθέσεις «δεν είμαι αρκετά καλός», «δεν είμαι αρκετά λεπτός» αρκετά «δυνατός», αρκετά «έξυπνος», αρκετά «δραστήριος»… η λίστα ατελείωτη. Μαζεύεσαι..

Αυτά τα κατανοείς, όμως υπάρχει  κάτι ακόμη που σε κρατά μακριά από τους άλλους και αυτό ίσως γίνεται χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνεις. Από τότε που ήσουν μικρό παιδί για κάποιους συγκεκριμένους δικούς σου λόγους, αναγκάστηκες να παγώσεις όλα τα δύσφορα συναισθήματα που ένιωθες. Η ντροπή, ο φόβος, η ανησυχία, η απογοήτευση, ο θυμός, η θλίψη ήταν συναισθήματα που δεν ήθελες να βιώνεις. Αποφάσισες λοιπόν για να καταφέρεις να προχωρήσεις, να τα βάλεις στην άκρη, να τα παγώσεις, να τα κρύψεις! Το μόνο που δεν ήξερες είναι πως παγώνοντας αυτά, θα πάγωνες και τα αντίστοιχα όμορφα, ευχάριστα συναισθήματα. Δυστυχώς δεν μπορούμε να διαλέξουμε ποια θα παγώσουμε και ποια όχι, αυτή είναι η αλήθεια. Έμαθες λοιπόν να είσαι δυνατός, έμαθες να έχεις τη κυριαρχία, κυρίως όμως έμαθες να μην είσαι ευάλωτος!! Ευάλωτος; Όχι εγώ! Αυτό λες και δίκιο έχεις. Μόνο που πιθανότατα δεν γνωρίζεις, και πώς να το γνωρίζεις άλλωστε, πως το να είσαι ευάλωτος είναι η πηγή της χαράς, της δημιουργικότητας, της σύνδεσης, της επαφής, της αγάπης. Καταλαβαίνω πως μπορεί να σου φαντάζει ξένο, απειλητικό και τόσο ακατανόητο.

Το να μπορείς να αγαπήσεις βαθιά χωρίς εγγυήσεις είναι βασανιστικά δύσκολο! Υπάρχει τρόμος στο «μπορώ να σ’ αγαπήσω τόσο πολύ;», «μπορώ να πιστέψω σε αυτό με τόσο πάθος;» «μπορώ να το θέλω τόσο πολύ;».

 Όμως έχω γνωρίσει ανθρώπους που τολμούν να το προσπαθήσουν  και σε αυτό εδώ το κείμενο θέλω κυρίως να σου μιλήσω για αυτούς. Ναι υπάρχουν άνθρωποι που βαθιά μέσα τους πιστεύουν σε κάτι που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς να το πουν, όμως προσπαθούν πολύ για αυτή την επαφή. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν το θάρρος, το κουράγιο, τη προθυμία να φύγουν από αυτό που σκέφτονται ότι πρέπει να είναι και να γίνουν αυτοί που είναι. Πιστεύουν, έστω και αχνά αρχικά, πως μπορούν να το αλλάξουν, να το ζήσουν! Παλεύουν γιατί μέσα τους έχουν την ανάγκη να μπορούν να πουν «σ’ αγαπώ» πρώτοι, να θέλουν να κάνουν κάτι όπου δεν υπάρχουν εγγυήσεις, να επιτρέψουν στον εαυτό τους να αγωνιά περιμένοντας τα αποτελέσματα μιας εξέτασης που έκαναν, να είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν σε μια σχέση που ίσως δουλέψει, ίσως και όχι, να θέλουν κάτι πολύ! Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να συμφιλιωθούν με αυτό που είναι, να πάψουν να αναζητούν το ανέφικτο, το τέλειο, να σταματήσουν πια να κυνηγούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ναι έχω δει πολλούς τέτοιους ανθρώπους και αυτό που βλέπω να γίνεται είναι όντως μαγικό! Αφήνουν τον εαυτό τους να φανεί, να φανεί βαθιά, να φανεί κάθε τους ευάλωτη πλευρά.. καταλαβαίνουν ότι νιώθοντας αυτή την αδυναμία μπορούν να γευτούν τη συντροφικότητα, την αγκαλιά, τη στοργή. Επιτέλους νιώθουν ζωντανοί! Επιτέλους έρχονται σε επαφή!