Η άσκηση του «Κάτι μέσα μου……..»

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια διαφορετική οπτική που ίσως φανεί χρήσιμη στις δύσκολες στιγμές που όλοι μας βιώνουμε. Συνήθως όταν μας συμβαίνει κάτι το οποίο μας στεναχωρεί, κάτι το οποίο μας θυμώνει, συνήθως λέμε «Είμαι θυμωμένος», «Είμαι στεναχωρημένος», «Είμαι αγχωμένος». Η άσκηση που η  Ann Weiser Cornell (Αμερικανίδα συγγραφέας, παιδαγωγός, παγκοσμίως εξουσιοδοτημένη στη θεραπεία Focusing (Εστίαση) ψυχοθεραπευτική τεχνική που αναπτύχθηκε από τον Eugene Gendlin) προτείνει τη χρήση διαφορετικών λέξεων για να αναφερθούμε στο συναίσθημά μας. Έτσι αντί να πούμε «Είμαι θυμωμένος» να πούμε «Κάτι μέσα μου είναι θυμωμένο», «Είμαι αγχωμένος» σε «Κάτι μέσα μου είναι ανήσυχο».

Σκέψου για κάποιο δύσκολο ή άβολο για εσένα συναίσθημα το οποίο ένιωσες πρόσφατα. «Είμαι ………» τώρα θα ήθελα να το αλλάξεις και να πεις «κάτι μέσα μου είναι ……..». Παρατήρησε την αλλαγή που γίνεται μέσα σου, το νευρικό σύστημα ηρεμεί άμεσα.

Εννοείται πως δεν είναι οι λέξεις αυτές που κάνουν την αλλαγή, αλλά το που και πώς επιλέγεις να εστιάσεις. Όταν λες πως κάτι μέσα μου είναι θλιμμένο ή θυμωμένο ή οτιδήποτε αισθάνεσαι, συνδέεσαι με το συναίσθημά σου, δεν το διώχνεις, δεν το κρίνεις.

Μια δεύτερη κίνηση που μπορούμε να κάνουμε αμέσως μετά είναι να «χαιρετήσουμε» το όποιο συναίσθημα μας έρχεται. Ακριβώς αυτό που διαβάζετε, απλώς πείτε «γεια». Ένα ήρεμο χαιρετισμό σαν να λέμε «Γεια σου! Ξέρω πως είσαι εκεί». Εδώ θα πρέπει να γίνει μια διευκρίνιση. Λέγοντας «γεια» σε αυτό το οποιοδήποτε συναίσθημα δεν σημαίνει ότι χαιρόμαστε που υπάρχει εκεί, απλά του δίνουμε προσοχή.

Πολλά από τα συναισθήματα που έχουμε, φαίνεται να υπάρχουν για πολύ καιρό μέσα μας και αυτό συμβαίνει γιατί δεν τα παρατηρούμε, αρνούμαστε να τα ακούσουμε και να δεχθούμε την ύπαρξή τους. Αυτά επιμένουν, όσο εμείς επιμένουμε να αρνούμαστε την ύπαρξή τους. Έτσι χαιρετίζοντάς τα, είναι σαν να τους ανοίγουμε την πόρτα, είναι σαν να τους δίνουμε το μήνυμα πως δεχόμαστε την ύπαρξή τους.

Είναι ακριβώς σαν να έχουμε έξω από την πόρτα του σπιτιού μας επισκέπτες. Δεν ξέρουμε τι ζητούν, ούτε τι θέλουν να μας πουν. Από τη δική μας αντίδραση εξαρτάται η δική τους συμπεριφορά. Αν ανοίξουμε τη πόρτα, τους χαιρετήσουμε και τους προσκαλέσουμε να μπουν μέσα, τους δίνουμε την ευκαιρία - και μας δίνουμε την ευκαιρία - να μας πουν τι θέλουν, τι ζητάνε και μετά είναι επιλογή μας το τι θα κάνουμε με αυτούς. Αν τους αφήσουμε όμως έξω αδιαφορώντας για την ύπαρξή τους, εκείνοι θα βαράνε το κουδούνι, θα πηγαίνουν από το παράθυρο να δουν αν είμαστε μέσα, μπορεί να χτυπούν, να φωνάζουν. Πολύ πιθανότατα μετά από λίγο να βαρεθούν, να κρυφτούν και να σταματήσουν να κάνουν φανερή την παρουσία τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα έχουν φύγει. Δεν θα φύγουν ποτέ αν δεν τους επιτρέψεις να μπουν μέσα στο σπίτι σου, να τους ακούσεις.

Σου προτείνω να δοκιμάσεις  για 24 ώρες να χρησιμοποιείς αυτές τις εκφράσεις στα συναισθήματα που σου γεννώνται και αφουγκράσου τις αλλαγές που άμεσα δημιουργούνται στο σώμα σου.

Σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση που όλοι βιώνουμε ίσως θα μπορούσε να είναι βοηθητική αυτή η οπτική.